کایاک‌های «بشین در بالا» پاروها را در یک عرشه باز و گودی بالای سطح آب قرار می‌دهند.این سبک معمولاً برای فعالیت‌های غیر سفید آب مورد استفاده قرار می‌گیرد، زیرا بیشتر افراد ماندن در داخل کایاک را دشوار می‌دانند، در حالی که از «غلتیدن» کایاک نیز جلوگیری می‌کند و به کاربر اجازه می‌دهد در صورت غلتیدن به حالت قائم بایستد.نشستن در بالا فوایدی دارد، مانند امکان "خشک کردن دریچه"، محفظه ای که معمولاً در طول کایاک قرار دارد و علاوه بر ایجاد شناوری بیشتر، قایقرانان می توانند تجهیزات مختلفی را در آن ذخیره کنند.«کایاکی‌ها» که بالای سر می‌نشینند، اغلب از سوراخ‌هایی استفاده می‌کنند که به تمام آبی که وارد قایق می‌شود اجازه می‌دهد از عرشه خارج شده و خشک شود."سبک کابین خلبان" یا "دامن اسپری" یک مهر و موم ضد آب در کمر ایجاد می کند.انواع مختلفی از قایق های "کاکپیت" وجود دارد که عموماً به کاربر اجازه می دهد تا کنترل بیشتری بر روی قایق داشته باشد زیرا می تواند به دیوارها فشار وارد کند تا واژگون شود تا مانور کامل شود.یک نوع رایج از کایاک‌های «سبک کابین خلبان»، «قایق‌های کروز» هستند، که معمولاً کایاک‌های بسیار کوتاهی هستند که کاربر می‌تواند در آن ترفندها و مانورهایی انجام دهد: «بادی‌ها» ترکیبی از دو پیکربندی اول هستند.این قایق ها عرشه باز دارند، اما پاروها زیر عرشه می نشینند.این قایق ها به دلیل موقعیت بالاتری که در آب دارند اغلب ناپایدارتر هستند.آنها اغلب در یک محیط تجاری تر استفاده می شوند و اغلب با محبت به آنها "داکی ها" می گویند."پشت سر هم" با طراحی متمایز اکثر کایاک ها، که برای چند پارویی پیکربندی شده اند، در تضاد است.دو یا حتی سه پارو می توانند از تاندم استفاده کنند.