تنیس روی میز (به انگلیسی: ping-pong)، همچنین به عنوان بیلیارد در تایوان (یعنی "تنیس روی میز" (به انگلیسی: tennis روی میز به اختصار)، در زبان عامیانه کانتونی به عنوان موج پینگ پنگ، یک بازی است که توسط دو یا چند نفر انجام می شود. در بسیاری از نقاط جهان، چهار بازیکن با یک راکت کوچک (یعنی چوب پینگ پنگ) یک توپ سبک را به جلو و عقب روی میز می زنند یا با چوب پینگ پنگ به توپ تنیس روی میز ضربه می زنند. میزهای تور با هم رقابت می کنند. می توان آن را به صورت انفرادی یا دو نفره بازی کرد و هر دو طرف به یکدیگر ضربه بزنند تا زمانی که یکی نتواند توپ را برگرداند و دیگری به راحتی گل بزند. ورزش های راکتی شامل تنیس روی میز، بدمینتون و تنیس است.

این ورزش در انگلستان ویکتوریایی به عنوان یک بازی سالن بعد از شام برای طبقه بالا سرچشمه گرفت[4][5].در ابتدا به عنوان "تنیس روی میز" شناخته می شدند، اما اکنون به عنوان "تنیس داخلی" (تنیس داخلی) نیز شناخته می شوند. تنیس روی میز در اوایل قرن بیستم در اروپا و آسیا رونق گرفت.مسابقات بین المللی دعوتی تنیس روی میز در سال 1926 در برلین آلمان برگزار شد و در همان زمان فدراسیون بین المللی تنیس روی میز تشکیل شد.اولین مسابقات جهانی تنیس روی میز فصل جدیدی را در تاریخ تنیس روی میز باز کرد و زمینه را برای مسابقات قهرمانی جهان در آینده فراهم کرد.مسابقات جهانی تنیس روی میز یک بار در سال از سال 1926 تا 1939 برگزار می شد. ITTF تصمیم گرفت مسابقات انفرادی و تیمی را از چهل و هفتمین دوره مسابقات قهرمانی جهانی تنیس روی میز در سال 2003 جدا کند. راکت اولیه یک تخته چوبی کمی فرآوری شده بود و بعداً با پوست گوسفند پوشانده شد.بعداً اروپایی ها راکت را با ذرات لاستیکی پوشاندند.راکت با اسفنج ضخیم توسط ژاپنی ها در اوایل دهه 1950 اختراع شد.

در تابستان 1988، تنیس روی میز برای اولین بار رسماً به عنوان یک ورزش المپیک شناخته شد.